Eten; voor velen zo gewoon, vanzelfsprekend, lekker, gezellig en gezond. Maar wat als je een eet – probleem hebt? Of… als je kind weigert te eten. Rita Maris schrijft een blogserie over haar zoontje die in een eetkliniek verblijft.

“Dokter, zouden wij doorverwezen mogen worden naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis? Misschien kan daar onderzocht worden hoe het met zijn gezondheid is.”

Naar de dokter

“Dokter, mijn zoon eet alleen maar wit brood met hagelslag! Hij heeft al tien jaar geen aardappels, groenten, vlees of melkproducten gegeten. De laatste tijd is hij heel moe en hangt hij alleen nog maar op de bank of op zijn bed. Ik denk dat hij zich zo voelt omdat hij langdurig bepaalde voedingstoffen tekort komt. Zouden wij doorverwezen mogen worden naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis? Misschien kan daar onderzocht worden hoe het met zijn gezondheid is.”

Ik zit samen met mijn zoon in de wachtkamer van de dokter. In gedachten oefen ik, op welke manier ik mijn vraag het beste kan stellen. Hoe ik het beste duidelijk kan maken met welke zorgen wij lopen. Het is altijd jammer dat een bezoek aan de huisarts aanvoelt, als het doen van een auditie voor de Voice. Eén verkeerde toon en je valt af en je mag niet meer door naar de volgende ronde. In ons geval: door naar het WKZ. Ik heb 10 minuten de tijd om uit te leggen hoe zijn eetgedrag er de afgelopen jaren uit heeft gezien, welke klachten hij heeft en wat onze zorgen zijn.

Aan de beurt

Als ik bij de dokter in haar spreekkamer zit, steek ik meteen van wal. Ik begin bij het begin en vertel haar wanneer de problemen zijn ontstaan, hoe lang ze al duren en wat wij als ouders allemaal al geprobeerd hebben om hem aan het eten te krijgen. Dat het jaren goed leek te gaan, maar dat het de laatste tijd steeds slechter gaat. Ik leg haar onze zorgen uit en vraag haar of wij een doorverwijzing naar het WKZ mogen krijgen. In de status van mijn zoon ziet de dokter dat wij in de afgelopen jaren diverse keren met deze problemen bij haar collega langs zijn geweest.

Tot mijn grote opluchting deelt de dokter mijn zorgen! Zij begrijpt mijn vraag en vindt het inderdaad verstandig om hem door te verwijzen naar het WKZ. Ik heb mij voor niks zorgen gemaakt over dit doktersbezoek. Ik was bang om opnieuw met een kluitje in het riet te worden gestuurd en weer jaren zonder hulp door te moeten tobben.

Met een gevoel van opluchting, maar vooral van hoop vertrek ik bij de dokter vandaan. Zou er nu eindelijk hulp komen? Nu nog “auditie” doen in het WKZ! Ik hoop dat ze onze zorgen daar ook serieus nemen!  Als ik dáár niet geholpen word, lopen we opnieuw vast.

Ik hoop dat wij vanuit het WKZ een doorverwijzing voor een eetkliniek van SEYS zullen krijgen. Waarom een eetkliniek? Hierna leg ik het je uit.

Bizarre eters

Ik neem jullie even mee terug naar het moment dat mijn man en ik, samen met onze zoon, een aflevering van het programma “Bizarre Eters” zitten te kijken. Iemand attendeerde ons op dit programma waarin mensen met eetproblemen stap voor stap leren eten en onze interesse was meteen gewekt. Een paar minuten nadat het programma is begonnen, zie ik dat mijn zoon rechtop gaat zitten en erg geïnteresseerd begint te kijken.

“Tjonge, dat heb ik ook! Ik voel me ook zo als ik moet proeven! Dat zijn volwassenen die hetzelfde hebben als wat ik heb!”

We zien beelden van volwassenen die staan te huilen omdat ze iets nieuws moeten proeven, deelnemers die paniekaanvallen krijgen van het idee om te moeten proeven…allemaal zeer herkenbare dingen! We zitten met grote ogen naar het programma te kijken…wat een herkenning! Maar meteen de gedachte: dit gaat dus niet vanzelf over! Dit gaat zelfs voor nog grotere problemen zorgen in de toekomst.

De deelnemers vertellen hoe hun eetproblemen steeds erger werden en hoe dit hun sociale leven heeft beïnvloed.

Hulp

Eén van de deelneemsters vertelt dat haar eetproblemen al op zeer jonge zijn ontstaan en dat dit hoogstwaarschijnlijk kwam doordat zij PDD-NOS heeft. Hierdoor heeft zij angst voor structuren en durft zij nooit iets nieuws uit te proberen. Ze vertelt in tranen dat zij achteraf zou hebben gewild dat haar ouders haar al op jonge leeftijd naar de dokter hadden gestuurd. Omdat ze denkt dat ze heel wat minder problemen zou hebben gehad als zij al jong hulp zou hebben gekregen.

Dit kwam binnen! Dit was het moment waarop ik het besluit nam om, op de één of andere manier, hulp te zoeken voor mijn zoon.

De weken daarna volgden wij het programma met grote interesse en zagen wij hoe de behandeling aansloeg, hoe de deelnemers leerden eten en hoe hun leven hierdoor veranderde. Mijn zoon gaf aan dat hij dit ook graag zou willen! “Waar kan ik mij opgeven? Ik wil ook heel graag van mijn eetproblemen af!”

Lange wachtlijst

We zijn gaan googelen op de termen “eetproblemen bij kinderen”, “eetproblemen bij autisme” en “eetkliniek”. We kwamen uit op de site van de Seyskliniek. We zagen filmpjes van kinderen die hetzelfde hadden als onze zoon en die daar leerden eten. Daar zou hij naartoe moeten! Hij bekeek de filmpjes zelf ook en gaf aan dat hij daar wel naartoe zou willen. Ik heb gebeld voor informatie en kreeg het volgende te horen.

Een opname in de Seyskliniek is een laatste redmiddel, als niks anders heeft geholpen is dit een laatste mogelijkheid. De toelatingseisen om op de wachtlijst te mogen komen waren hoog. De eerste stap was de dokter. De volgende stap zou het WKZ zijn. Daar zouden alle vooronderzoeken plaats moeten vinden en als bleek dat de situatie ernstig genoeg was voor een doorverwijzing zou iemand van de Seyskliniek een positief advies afgeven en onze zoon aangemeld mogen worden voor een intakegesprek. Een intakegesprek om op de wachtlijst te mogen komen. Een lange weg te gaan dus…De wachttijd voor een intakegesprek was zes maanden en de wachttijd nadat je op de wachtlijst voor behandeling was geplaatst zou negen tot twaalf maanden duren.

Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen…De verwijsbrief voor het WKZ was binnen! De eerste hobbel was genomen!

De volgende keer: “Op auditie in het Wilhelma Kinderziekenhuis”

De komende weken zal Rita Maris bloggen over haar zoontje die op het moment van schrijven is opgenomen in een eetkliniek. Blijf haar volgen en steunen!

Meer lezen van Rita

Lees ook de andere blogs van Rita over het verhaal van haar zoon.

Introductie Rita Maris
Hoe het begon! (deel 1)
Chronisch ondervoed (deel 3)
Opgenomen in een eetkliniek (deel 4)

Lees ook deel 5: Hoe gaat het nu, na een behandeling in kliniek Seyscentra?

Rita schreef ook 2 boeken:

Ook interessant: 5 tips van kookpedagoog Karen den Dekker en autisme en avondeten.

Herken je het verhaal? Heb je tips? Vind je wat ze schrijft inspirerend? Laat het weten in een comment onder het blog! Deel je dit bericht ook, zodat ook anderen mensen het lezen? Dat is jouw kans om mee te werken aan meer begrip voor autisme!

WhatsApp Coaching voor persoonlijke vragen!

Heb je na het lezen van de informatie op de website nog een persoonlijke vraag? Ik (Jonneke Koekhoven) maak graag tijd om samen dieper in te gaan op een situatie. Kijk voor meer informatie op de pagina over WhatsApp Coaching!