Hallo, Mijn naam is Mel (43). Ik ben getrouwd met Frank (43). Samen hebben wij vier prachtige kinderen: Sam (6), Max (6), Jonathan (8) en Lieve (9). Drie van hen hebben autisme. Ik ben gaan schrijven over de impact van autisme op mijn gezin om mijn gedachten te ordenen en gebeurtenissen te verwerken. In dit blog bespreek ik het boek: ‘Moppereend’.
Fantastischer is het om te ervaren dat ik niet alleen sta! Op Mamaplaats.nl deel ik mijn verhalen in de hoop dat de kennis van autisme toeneemt. Ik vind het superleuk om daarnaast voor KOEKIE mijn belevenissen te koppelen aan leesboeken die ik heel nuttig vind.
Donderwolkjes
Eend is mopperig. Haar vijver is opgedroogd en ze kan niet meer zwemmen. GeΓ«rgerd gaat eend de andere dieren op de boerderij langs in de hoop dat zij haar kunnen opvrolijken. Maar hoezeer de dieren ook hun best doen, het kleine grijze donderwolkje boven het hoofd van Moppereend wordt steeds groter en groter. Uiteindelijk wordt iedereen er sacherijnig van! Om de lucht te klaren, is een vreselijke wolkbreuk noodzakelijk. Alle spanning spoelt weg en de dieren zijn weer vrolijk met elkaar aan het spelen.
Kletsen over boosheid
Moppereend is een eenvoudig prentenboek van Joyce Dunbar. Het verhaal biedt een luchtige ingang voor een gesprek over een moeilijk onderwerp. Omdat dieren de hoofdrol hebben en het niet over Γ©chte mensen gaat, blijft het in de ogen van jonge kinderen op een veilige afstand van de werkelijkheid. Mijn kinderen hoeven zich niet direct aangesproken te voelen, maar spelenderwijs leren ze wel van Moppereend.
In het boek wordt de toenemende boosheid uitgebeeld met een steeds groter wordende donderwolk. Dat maakt op een grappige manier visueel dat boosheid in kracht toeneemt en laat tegelijkertijd voldoende ruimte aan de verbeelding over. Want iedereen uit zβn irritatie op een eigen manier. In het verhaal stopt de hond met kwispelen. Het varken laat zβn oren hangen. En wil de schildpad niet meer uit zβn schild komen.
Het verhaal β hoe eenvoudig ook β biedt meer dan genoeg ingangen voor een goed gesprek. Want hoe laat jij merken dat je boos bent? In mijn gesprek neem ik mee dat Moppereend eigenlijk helemaal niet boos is op de dieren, maar toch tegen hen moppert. De anderen kunnen er toch helemaal niks aan doen dat het water is opgedroogd en dat eend daardoor niet kan zwemmen?
Maar het allermooiste van dit verhaal is wel dat er na de wolkbreuk helemaal niemand meer sacherijnig is. In plaats daarvan maken de dieren samen plezier, alsof er niets is gebeurd. Dat vind ik een belangrijke boodschap naar mijn kinderen: hoe groot jouw woede-uitbarsting ook is, daarna genieten we gewoon weer van elkaar.
Link naar het boek:
Boekenklets
De vragen die ik aan Sam (6 jaar) en Max (6 jaar) over het prentenboek heb gesteld:
- Waarom is Moppereend niet blij? Kunnen de andere dieren haar probleem oplossen?
- Hoe proberen de andere dieren eend op te vrolijken?
- Hoe merk je aan Moppereend dat zij steeds mopperiger wordt?
- Had jij iets voor eend kunnen doen om haar op te vrolijken?
- Waarom is Moppereend na de regen weer blij?
- Zijn de andere dieren na de regenbui boos op Moppereend?
Spanningmeter
Ik vraag mijn kinderen regelmatig hoe zij zich voelen, bijvoorbeeld als ze net uit school komen en na het avondeten. Zij kiezen dan een van onderstaande smileys. Ik doe dit in de hoop dat zij zich wat meer bewust worden van hun eigen gemoedstoestand. Ze hoeven er dus niet naar te handelen β ik ben mopperig dus ik moet even alléén met de klei spelen – daarvoor zijn ze met zes jaar nog te jong.
Ik ga de smileys de komende tijd eens vervangen door de plaatjes uit dit prentenboek. Kijken hoe dat werkt.
Zelf let ik op het gedrag dat ik bij mijn kinderen zie en probeer dat aan één van de vijf stemmingen te koppelen. Dat is écht niet zo eenvoudig als het lijkt en het kost de nodige tijd. Vervolgens heb ik geprobeerd op een rijtje te zetten, wat mijn kinderen in iedere stemming nodig hebben van hun omgeving. Het is een spanningmeter geworden. Ik heb mijn best erop gedaan. Het is een werkdocument (en is dus ook nooit af want kinderen veranderen nu eenmaal voortdurend). Ik gebruik het om met leerkrachten en zorginstanties in gesprek te gaan. Het voorkomt de boze buien bij mij thuis niet, maar helpt mij wel om meer inzicht te krijgen in hoe ze ontstaan. Dat lijkt me een belangrijke stap in de richting van gelukkige kinderen die ondanks hun autisme vaker ontspannen zijn.
Ben je benieuwd naar de spanningmeter? Je kunt het document dat ik voor één van mijn kinderen maakte, hier vinden: Ik hoor graag of je ermee uit de voeten kunt.
KOEKIE Autisme Poster en uitdeel kaarten voor meer kennis en begrip voor autisme! Om op te hangen op scholen, thuis, bij verenigingen, in wachtkamers of uit te delen aan vrienden en familie
WhatsApp Coaching voor persoonlijke vragen!
Heb je na het lezen van de informatie op de website nog een persoonlijke vraag? Ik (Jonneke Koekhoven) maak graag tijd om samen dieper in te gaan op een situatie. Kijk voor meer informatie op de pagina over WhatsApp Coaching!
Join the conversation