WP_20160630_015.jpg

Een hond als therapeut bij autisme. Mooi verhaal van een ervaringsdeskundige!

Dit blog gaat overΒ  het hebben van een hond als therapeut bij autisme, geschreven door Leentje.

‘Dolblij was ik toen mijn hond Jabba 4 jaar geleden mijn woonkamer binnen kwam waggelen.’

Mijn naam is Leentje, althans dat is de naam die ik gebruik als ik schrijf. Ik ben 20 jaar en ben op dit moment bezig met mijn afstudeerstage voor de HBO opleiding communicatie.

Sinds mijn 13e weet ik dat ik een vorm van autisme heb: asperger. Ondanks het labeltje beperking heb ik mij nooit beperkt gevoeld. Mijn motto is dat je alles kan bereiken wat je wil, al is het soms met een omweg. Mijn vaste partner in crime is mijn hondje, Jabba.

 

Een hond als therapeut!

Dolblij was ik toen mijn hond Jabba 4 jaar geleden mijn woonkamer binnen kwam waggelen. Ik kreeg hem als verrassing toen ik slaagde voor de HAVO. Jarenlang had ik mijn ouders om een hond gesmeekt, al kreeg ik een Chinese naakthond met schurft, als het maar een hond was. Als kind kon ik beter omgaan met dieren dan met mensen. Mensen vond ik maar rare wezens, met allemaal vage sociale regeltjes die ik niet begreep. Dieren hebben die regeltjes niet, daarom omringde ik mijzelf liever met dieren.

 

De hond wil mij opeten

Ondanks dat ik altijd al gek ben geweest van dieren, ben ik niet altijd al gek geweest van honden. Tot mijn 8e was ik zelfs doodsbang voor honden. Als ik tijdens het buitenspelen een hond hoorde blaffen rende ik terug naar huis. Een vriendinnetje moest haar hond opsluiten in de gang als ik kwam spelen omdat ik ervan overtuigd was dat de hond mij wilde opeten. Het was pas toen mijn opa en oma een puppy in huis namen, dat ik ontdekte dat honden helemaal niet eng waren. Ondanks dat ik haar in het begin probeerde te negeren, vroeg ze steeds om mijn aandacht. Uiteindelijk overwon haar liefde het van mijn angst en werd ze mijn beste maatje.

 

Socialer door de hond

Ik ging vaak met de hond wandelen in het park. Terwijl zij als een vrolijke dwaas achter een andere hond aan het aanrennen was, stond ik vaak te kletsen met het baasje, een voor mij onbekend persoon. Aan het begin ging dat heel onhandig, omdat ik het heel erg spannend vond, maar na een tijdje ging het beter. De hond werd mijn hulpmiddel in het sociale verkeer, ik voelde mij zekerder als ik haar bij mij had. Door haar ben ik een stuk socialer geworden. Het gegeven bleef alleen dat het niet mijn hond was en ze niet altijd bij mij kon zijn. Ik smeekte mijn ouders daarom om een eigen hond en toen ik slaagde voor de HAVO kreeg ik die dus.

 

Boekentip:

 

Hondenkwijl als medicijn, een hond als therapeut!

Ik maakte grote stappen in mijn sociale en communicatieve ontwikkeling, en daardoor vond ik mensen niet meer eng. Helaas kreeg ik in plaats daarvan last van prikkelgevoeligheid en heftige (onrealistische) angsten, dit zorgde allebei voor paniekaanvallen. Zo’n paniekaanval uitte zich in hyperventilatie en blinde paniek waarbij ik mijzelf niet onder controle had. Hierdoor durfde ik bijna nergens meer heen. Om met mijn prikkelgevoeligheid om te leren gaan ging ik in therapie. Toen dat na een half jaar helaas nog niet werkte werd mij aangeraden medicijnen te slikken, dit weigerde ik.

De oplossing bleek uiteindelijk op vier pootjes rond te lopen: Jabba. Jabba bleek een bijzondere gave te hebben. Steeds als ik een paniekaanval had sprong hij letterlijk bovenop mij en begon mijn gezicht af te likken. Ondanks dat deze onderdompeling in kwijl niet echt aangenaam was, zorgde het er steeds voor dat ik uit mijn paniekaanval kwam. In tegenstelling tot mijzelf, voelde Jabba de paniekaanvallen aankomen, waarschijnlijk doordat hij merkte dat ik gespannener werd. Steeds vlak voordat een aanval tot uiting kwam ging hij dicht tegen mij aanzitten. Na een tijdje viel mij dit op, en hierdoor wist ik steeds vaker een aanval te voorkomen. Ik durfde steeds vaker weer ergens heen, zolang ik Jabba maar bij mij had. Jabba ging met mij mee naar stage, mee de trein in, mee naar de markt. Inmiddels kan ik weer alles doen wat ik leuk vind en zijn de paniekaanvallen verdwenen en dit allemaal dankzij Jabba. Voor mij is mijn hond mijn allerbeste therapeut geweest!

 

Tips!

  • Door mijn ervaring kan ik zeggen dat dieren zeker een positieve uitwerking kunnen hebben op de sociale vaardigheden van kinderen met autisme. Gebruik dieren om op een laagdrempelige manier te communiceren. Een hond als therapeut kan een kind veel goed doen!
  • Een andere tip die ik mee kan geven is dat bij het zoeken naar oplossingen juist de niet voor de hand liggende mogelijkheden het meest effectief kunnen zijn.

 

Heb jij ook ervaringen met een hond als therapeut bij autisme? Laat het mij weten in een bericht onder dit blog! Alvast bedankt!

 

Mijn blog

Voor meer artikelen over hoe ik de wereld als jonge vrouw met autisme ervaar, wil ik je aanraden om een kijkje te nemen op mijn blog, AutAstischleven

 

WhatsApp Coaching voor persoonlijke vragen!

Heb je na het lezen van de informatie op de website nog een persoonlijke vraag? Ik (Jonneke Koekhoven) maak graag tijd om samen dieper in te gaan op een situatie. Kijk voor meer informatie op de pagina over WhatsApp Coaching!

KOEKIE Autisme BegeleidingEen hond als therapeut bij autisme. Mooi verhaal van een ervaringsdeskundige!

10 comments

Join the conversation
  • Femke - 30 mei 2017 reply

    Hoi
    Ik ben een volwassen vrouw van bijna 30 en ik ben bezig mijn eigen hulphond op te leiden. De waarde die hij heeft voor mij is onbeschrijvelijk. Hij is naast mijn echtgenoot mijn alles. Hij hoeft niet overal mee naar toe maar is een grote steun en muur voor mij als hij wel mee is. Naar mijn mening kan menig autist een beter leven leiden met hulphond mits hen dat aanspreekt! Onschatbare waarde!!
    Gr femke

  • Marcia - 30 mei 2017 reply

    Hoi! Wij hebben een dochter van bijna 12 met ADD en een dochter van bijna 8 met ADHD en PDD-nos. We overwegen ook een hond te nemen, met name dan voor onze dochters. We vragen ons af, is er iemand die je daarin kan adviseren/ondersteunen?
    Groetjes!

    Willemien - 31 mei 2017 reply

    Dat kan zeker! Kijk gerust eens bij Maatje op Poten, we zijn te vinden via Facebook of google.

    Marcia - 1 juni 2017 reply

    Dankjewel voor de reactie Willemien! We wonen in Limburg… πŸ˜‰ Is er ook iets in de buurt?

  • xx - 30 mei 2017 reply

    Mooi om dit te lezen. Wij kregen onze autismegeleidehond van het kngf in juni 2006, dit heeft zoveel toegevoegd aan de ontwikkeling van onze zoon tom. Helaas hebben we de hond quini een labrador retriever afgelopen februari moeten laten inslapen. Ik raad het aan voor elk kind met autisme.

  • Elfi De Busschere - 30 mei 2017 reply

    Onze zoon met ASS had een panische angst voor honden (hij zou de straat blindelings overgelopen zijn om een hond te kunnen ontwijken). Sinds wij onze pup in huis hebben gehaald, is hij volledig gekeerd. Hij vraagt aan iedereen met een hond aan de lijn of hij de hond mag aaien. Het was in het begin niet gemakkelijk. Als onze pup op hem wilde springen, begon hij onbeheerst te krijsen. Daardoor heeft de pup het afgeleerd om op kinderen te springen, een handig voordeel trouwens !
    Hij is super blij met de hond: “Ik wilde altijd al een zusje en nu heb ik er eentje. En ze is nog beter dan een echt zusje, want ze kijkt niet naar Bumba!”
    Maar ook onze 5 poezen brengen hem rust. Dus voor mij: pro voor dieren !

  • Nienke - 30 mei 2017 reply

    Hey wat een mooi en inspirerend verhaal! Ik heb zelf een coachpraktijk ” Woefjes & Boefjes” en zet mijn honden dus in als ” instrument” bij het coachen. Ik coach zowel volwassenen als kinderen en het brengt zo veel moois. De feedback van een hond is zo mooi en puur , daar kan geen psychiater tegen op;-) Nogmaals een mooi verhaal en go for iT! Lieve groetjes Nienke Groen

    Dorthe. - 17 december 2020 reply

    Hallo Nienke Groen. Ik vind jouw coachpraktijk ” Woefjes & erg interessant en wil herl graag meer weten. Heb je Misschien een website?
    Fijne dag.
    Groetjes Dorthe.

  • Ivonne Jansen - 30 mei 2017 reply

    Toen ik mijn man leerde kennen had hij als valkenier veel roofvogels. Mijn zoontje van toen 9 heeft klassiek autisme en verstandelijke beperking en na paardrijden en katten bleek niks hem tot praten te brengen. Dagje dierentuin keek hij liever naar de lucht dan naar een dier. Er was totaal geen interesse in dieren, totdat hij de kerkuil aaide en ineens zei: aaien!
    Een geweldig moment!!
    Ik vermoed dat elk kind met autisme toch een voorkeur heeft van dieren om “los te komen” maar verzin maar eens een uil…Mijn zoon is nu 10 en kan nu redelijk wat woorden zeggen.
    Ik zou toch wat meer info willen over hulphonden voor autisten. Hij loopt vaak weg en dat is nu het probleem waar we mee kampen. Hij kent geen gevaar voor verkeer. Vertellen waarom hij dat doet kan hij nog niet. Dus dit mysterie is nog niet opgelost.
    Ivonne

  • Anne Marie Belterman - 30 mei 2017 reply

    Mooi en herkenbaar. Wij hebben 2 ‘hulpkatten’ . De heilzame werking van een kat, die onze 2 jongens met autisme, AD(H)D, ODD helpt met hun emotie regulatie, begrenzen. Wij hebben op de camping zelfs een kattenren gebouwd voor overdag, waar vooral de oudste echt in gaat om troost te zoeken en om tot rust te komen.

    Ze komen bij je als je het nodig hebt en slapen zelfs aan onze voeten of die van de kinderen. Toen ik erg ziek was, kroop het mannetje, Tijgertje helemaal tegen mijn opgetrokken benen en buik aan. Week niet van mijn zijde.

    Trots en dolblij met onze katten, we houden zielsveel van ze.

Join the conversation

* Checkbox GDPR is verplicht

*

Ik ga akkoord met het privacybeleid van KOEKIE Autisme Begeleiding