Autisme Gedicht 11 ‘Onvoorwaardelijke liefde’

Op zo’n dag zoals vandaag,
is er continu een ding wat ik me afvraag.

Oké, je hebt je autisme en adhd waardoor je zo doet,
maar op een slechte dag is er werkelijk niks goed.

Laat ik je met rust moet ik met je praten,
zit ik bij je jou hou ik je teveel in de gaten.

Wil je graag knutselen geef ik je een idee,
je wilde hulp ,maar nu bemoei ik me ermee.

Heb je dan net zoals vandaag je kuren,
heeft ook je zus het te verduren.

Het ene moment neem je ze op schoot en lees je voor,
even later geef je ze een duw want ze loopt in de weg en niet door.

Je zegt het ook zelf : mama ik weet niet wat er is,
ik ben gewoon stom want alles gaat mis.

Hoe verloren moet jij je voelen, als wij het soms niet eens weten,
gelukkig is er één ding wat wij niet zullen vergeten.

En dat is je ondeugende lach tegenover je intense verdriet.
Die aanstekelijke lach en prachtige ogen die iedereen graag ziet.

Je onvoorwaardelijke liefde voor ons en je zus tegenover je boosheid.
Gelukkig zijn wij nog geen 1% van onze liefde voor jou kwijt.

Want als je ’s avonds ligt te slapen zo tevreden aan het dromen,
denk ik bij mezelf :deze dag zijn we ook weer doorgekomen….

En morgen beginnen we weer met frisse moed aan een nieuwe dag,
die we zoals altijd afsluiten met een zoen en een lach.

Kim van Hulten

Klik hieronder door naar het volgende gedicht!