seyscentra.jpg

Van probleemeter tot -hopelijk- alleseter. Deel 4: Opgenomen in een eetkliniek: Seyscentra

Eten; voor velen zo gewoon, vanzelfsprekend, lekker, gezellig en gezond. Maar wat als je een eet – probleem hebt? Of… als je kind weigert te eten. Rita Maris schrijft een blogserie over haar zoontje die in een eetkliniek verblijft. Lees ook de Introductie, ‘Deel 1 Hoe het begon‘ , ‘Deel 2 naar de dokter‘ en Deel 3 Chronisch Ondervoed.

“Mam, wilt u mij nog even filmen?”

Opgenomen in een eetkliniek

Mijn zoon staat voor mij met een schoteltje in zijn handen waar twee stukjes kip op liggen.
Zijn huiswerk voor deze dag is om twee stukjes kip op te eten. Als hij zit te eten moeten wij hem filmen en dit filmpje moeten wij naar zijn behandelaars sturen. Het klinkt weinig en onbetekenend, maar voor ons is dit ongelofelijk knap van hem! Hem iets nieuws laten proeven, is iets wat wij in de afgelopen tien jaar met geen mogelijkheid voor elkaar hebben gekregen. Wat wij ook probeerden, of wij nu met een beloningssysteem kwamen, of 20 euro voor zijn bord neerlegde om die ene hap te laten proeven, het is ons helaas niet gelukt! Hierdoor ging hij steeds minder eten totdat hij uiteindelijk jarenlang alleen maar wit brood met hagelslag at. Waarom het nu wel lukt?…

 

Eetkliniek – Seyscentra

Nadat wij, na een periode van onderzoeken, in het ziekenhuis te horen hadden gekregen dat onze twaalfjarige zoon chronisch ondervoed was, heeft de kinderarts ons doorverwezen naar een Seyscentra. Een Seyscentra is er speciaal voor kinderen die last hebben van chronische voedselweigering: voor kinderen die om uiteenlopende redenen niet kunnen, willen of durven te eten.

Bij 85% van de kinderen die daar voor een behandeling komen, slaat de behandeling goed aan. Voor ons een reden om daar om hulp te vragen voor onze zoon. Na tien maanden op de wachtlijst te hebben gestaan kwam eindelijk HET telefoontje. Er was een plaatsje voor onze zoon, hij mocht beginnen aan zijn therapie.

 

4 weken in de eetkliniek

De therapie die hij volgt duurt maar vier weken. Naar mijn idee veel te kort. Hij zat tenslotte al tien jaar muurvast in deze eetgewoonten en voor kinderen met autisme, in zijn geval een lichte vorm, is het heel moeilijk om hardnekkige gewoonten los te laten en te veranderen. Ik ben bang dat hij na deze vier weken weer terug valt in zijn oude patroon. We zijn zó goed op weg nu, maar al die likjes, gesnuffel en mini hapjes eten, hoe moet dat ooit een volwaardige maaltijd gaan worden? Hoe moet je eten bij een puber naar binnen krijgen die er zelf niet achter staat? Op dit moment is hij gemotiveerd en werkt goed mee, maar hoe zal dat gaan als alles weer normaal is en hij alleen thuis moet oefenen?

Hij zwemt nu dagelijks hard tegen de stroom in om zijn verkeerde eetgewoonten en angsten de baas te worden, maar als hij geen motivatie meer heeft en moe is, dan is het logisch dat hij zich weer mee laat drijven met de stroom van zijn oude, veilige gewoontes. Allemaal gedachten die door mijn hoofd spoken, maar die ik niet hardop durf uit te spreken. Het laatste wat ik wil, is mijn zoon demotiveren. Hij doet juist zo hard zijn best! Ik hoop daarom maar dat ik mij voor niks druk maak over de toekomst en dat er bij hem een knop is omgezet die ervoor zorgt dat hij voortaan eten durft te proeven!

 

Trotse moeder

Ik film hoe hij de stukjes kip opeet en ben enorm trots op hem! Hij heeft het zichtbaar moeilijk, vindt de smaak heel vies, de structuur eng aanvoelen in zijn mond, en de nasmaak blijft lang hangen. Maar hij eet het allemaal op!

Het is voor ons moeilijk voor te stellen, hoe dit voor hem moet zijn. Al die jaren heeft hij zoveel angst gehad om iets nieuws te moeten proeven. Wat zij in de eetkliniek doen weet ik niet, maar zij krijgen hem zover dat hij elke dag nieuwe dingen probeert te proeven. Hij krijgt daar cognitieve gedragstherapie om met zijn angsten om te leren gaan.

Ik denk zelf dat zijn grootste drijfveer, de andere twee jongens en het meisje zijn, waar hij samen mee in een groepje zit. Met z’n vieren trekken zij dagelijks met elkaar op, spelen met elkaar op de WII, voetballen buiten, maar zitten ook met elkaar te leren. Zijn schoolwerk gaat namelijk gewoon door in de kliniek en zijn toetsen worden allemaal in de kliniek gemaakt en daarna weer naar school teruggestuurd. Ze vormen een hechte groep en motiveren elkaar. Vanaf dag één voelt hij zich veilig bij hen. Eindelijk voelde hij zich begrepen. Deze kinderen hadden tenslotte allemaal eetproblemen. Met elkaar kunnen zij vrij praten over deze problemen. Hij was nog nooit iemand tegengekomen met dezelfde eetproblemen en opeens zat hij samen in een groep met nog drie andere kinderen met eetproblemen!

 

Beloningssysteem

Om de kinderen te kunnen motiveren werken ze in de eetkliniek met een beloningssysteem. Elke keer als mijn zoon zonder te mopperen iets proeft krijgt hij twee punten. Die punten worden op een pasje gezet. Hij moet in totaal 55 punten behalen om een beloning naar keuze te krijgen. Wij hebben samen met hem nagedacht over de beloning die hem het meest zou motiveren. Verschillende ideeën zijn langsgekomen. Zoals een dagje zwemmen bij de Eemhof, nachtvissen op zee, naar een pretpark. Uiteindelijk kwam hij op het idee om te gaan sparen voor de Grijze Jager Dag in het Archeon. Een heel erg leuk idee! Hij heeft alle Grijze Jager boeken van John Flanagan  vijf keer gelezen en is een echte fan van deze schrijver.

Vandaag kregen wij, totaal onverwachts, een bericht van uitgeverij Gottmer, de uitgever  van de Grijze Jager boeken, waarin ons werd verteld dat zij hadden vernomen dat onze zoon zo’n fan van De Grijze Jager boeken is en momenteel in een eetkliniek wordt behandeld. Zij wilden iets leuks voor hem doen, dus stuurden zij ons een bericht om te vertellen dat ze mijn zoon een Golden Ticket wilden geven. Met dit ticket mag hij op de Grijze Jager Dag de Australische schrijver, John Flanagan privé ontmoeten. Een bijzondere eer dus. Meer motivatie heeft hij niet nodig om nóg harder zijn best te doen en de punten die hij nog nodig heeft te behalen.

Nog één week te gaan in de eetkliniek…we zijn erg benieuwd of deze vier weken genoeg zijn voor een permanente omslag van denk- en eetpatroon.

 

Meer lezen van Rita

Lees ook de andere blogs van Rita over het verhaal van haar zoon.

Introductie Rita Maris
Hoe het begon! (deel 1)
Naar de dokter… (deel 2)
Chronisch ondervoed (deel 3)

Lees ook deel 5: Hoe gaat het nu, na een behandeling in kliniek Seyscentra?

 

Rita schreef ook 2 boeken:

Ook interessant: 5 tips van kookpedagoog Karen den Dekker en autisme en avondeten.

 

Herken je het verhaal? Heb je tips? Vind je wat ze schrijft inspirerend? Laat het weten in een comment onder het blog! Deel je dit bericht ook, zodat ook anderen mensen het lezen? Dat is jouw kans om mee te werken aan meer begrip voor autisme!

 

WhatsApp Coaching voor persoonlijke vragen!

Heb je na het lezen van de informatie op de website nog een persoonlijke vraag? Ik (Jonneke Koekhoven) maak graag tijd om samen dieper in te gaan op een situatie. Kijk voor meer informatie op de pagina over WhatsApp Coaching!

KOEKIE Autisme BegeleidingVan probleemeter tot -hopelijk- alleseter. Deel 4: Opgenomen in een eetkliniek: Seyscentra

3 comments

Join the conversation
  • Patricia - 1 juni 2017 reply

    Hoi Rita,
    Leuke en herkenbare blog om te lezen. Onze zoon van 8 jaar heeft ook ass en een paar maanden geleden 6 weken dagbehandeling gehad bij SeysCentra Utrecht. Hij heeft een selectieve eetstoornis en had vanaf zijn geboorte nog nooit iets warms gegeten. Hij at totaal masr ieys van 14 verschillende producten. Wij vonden 6 weken al kort, maar het is ongelooflijk hoeveel stappen hij daar heeft gemaakt! Ook wij denken vooral dat dat komt doordat hij zich daar veilig voelt en samen met andere kinderen is die hetzelfde eetprobleem hebben als hij. We zijn nu alweer een tijd thuis bezig en nog elke dag uit school hebben we een oefenmoment. Hij eet nog steeds niet spontaan uit zichzelf iets en we moeten duidelijk vooraf aan hem doorgeven wat hij gaat proberen qua eten en de hoeveelheid. Het moet voorspelbaar zijn. Vooral een simpele pasta met gehakt en tomatensaus en nasi zijn nu favoriet en hij eet nu een bord van 200 gram helemaal op. Het eerste hapje blijft even lastig en het gaat nog niet zo snel, maar hij doet het wel! Ook merken we dat hij zich steeds meer gaat interesseren in nieuwe producten en soms geeft hij zelf aan wat hij wel zou willen proberen te eten. Wij zijn echt enorm blij dat we deze stap hebben gezet! Jullie nog veel succes de laatste week en straks ook met het oefenen thuis!

  • rupsjedaan - 30 mei 2017 reply

    Lieve Mel, wat een bijzonder openhartige reactie op mijn blog! Zo herkenbaar! Als je meer wilt weten mag je mij altijd een PB sturen! Je kunt alles blijven volgen via de facebook pagina Rupsje Daan?…En er bestaat overigens ook een facebooksite; “autisme en eten” waar 1000 vaders en moeders lid van zijn, die allemaal kinderen hebben met dit soort eetproblemen! Je bent dus echt niet alleen, gelukkig! Sterkte hoor!?

  • Mel - 30 mei 2017 reply

    Lieve Rita

    Ik ben zelf mama van een zoontje met een eetstoornis en begeleidster in een leefgroep waar kinderen met emotionele stoornissen verblijven.

    Ook al zou ik een professioneel deskundige moeten zijn, ik krijg mijn zoontje van 3 jaar er niet toe nieuwe dingen te proeven en ‘normaal’ te eten.

    Hierdoor is variëteit in voeding zeer afwezig en eet ook hij enkel brood en enkele stukken fruit (wat mij dan toch enigszins blij maakt). Elke soort groenten of andere warme maaltijd blijft hij weigeren alsof hij er bang van is.

    Ook pannenkoeken, frietjes, wafels, taart, … weigert hij te proeven.

    Ik haat de blikken en opmerkingen van andere mensen en die maken mij enkel nog onzekerder als mama.

    Al vanalles geprobeerd, van beloningssystemen tot uithongeren, het wil maar niet lukken

    Ik ben dus heel blij met jou verhaal want dit heeft me enerzijds wakker geschud, anderzijds voel ik erkenning en heb ik eindelijk het gevoel dat ik niet alleen ben met dit probleem.

    Ik maak me dagelijks zorgen over zijn gezondheid en dat vreet aan me.

    Alvast bedankt voor je verhaal, het heeft me de ogen geopend dat Hulp zoeken belangrijk is voor zijn verdere ontwikkeling.

    Ik ben super benieuwd naar het vervolg van je verhaal en hoop oprecht dat jullie deze ervaring kunnen afsluiten met een positief einde.

    Groetjes Mel

Join the conversation

* Checkbox GDPR is verplicht

*

Ik ga akkoord met het privacybeleid van KOEKIE Autisme Begeleiding