Behandeling.jpg

Hoe gaat het nu, na een behandeling in kliniek Seyscentra? Rita Maris

De zoon van Rita Maris heeft een behandeling gehad in eetkliniek Seyscentra. Zij heeft hier verschillende blogs over geschreven en in dit laatste deel blikt zij terug op de behandeling en vertelt ze hoe het nu gaat. Een link naar haar blogs vind je aan het eind van dit verhaal.

‘Voor mijn zoon is een bord vol aardappels, groenten en vlees hetzelfde als voor mij een bord vol levende sprinkhanen.’

Een levende sprinkhaan eten

“Ik kijk vol afschuw naar de krioelende sprinkhanen op mijn bord. Deze groene, gevleugelde insecten zal ik op moeten eten, geen ontkomen aan. Ik voel hoe het gal omhoog komt in mijn keel en onderdruk de neiging om hard weg te rennen. Ik merk dat mijn tafelgenoten mij met verbazing opnemen. Vertellen dat ik nog nooit sprinkhanen heb gegeten durf ik niet en ik probeer uit alle macht om mijn afschuw te verbergen. Aan hun enthousiasme is te merken dat dit gerecht een echte delicatesse is. Zij zullen nooit begrijpen dat ik verstijfd van angst en afgrijzen ben, door wat er op mijn bord ligt.

Nee, ik zal niks laten merken en mijn uiterste best doen om deze afschuwelijke beesten in mijn mond te stoppen. Ik haal diep adem en pak met een schijnbaar onbewogen gezicht een wild spartelende sprinkhaan op. Ik onderdruk met de grootste moeite een kokhalsneiging en denk aan de ademhalingstechnieken die ik heb geleerd. Mijn verstand zet ik op nul en mijn blik op oneindig, want als ik er bij na denk dat ik een grote, bewegende sprinkhaan in mijn handen heb, ga ik heel hard gillen.

Ik breng de grote groene insect naar mijn mond en voel hem tegen mijn lippen aan spartelen. Ik besef dat ik hem in één keer in mijn mond zal moeten proppen, om ervoor te zorgen dat hij niet wegspringt en sluit mijn lippen om de sprinkhaan heen. Uit alle macht is hij op zoek naar een uitweg, ik voel hoe hij tekeer gaat in mijn mond. Wanhopig probeer ik mijn gedachten onder controle te houden, het scheelt maar weinig of ik moet overgeven. Met een paar kauwbewegingen maak ik een einde aan het gespartel. Ik hoor het gekraak en voel hoe ik hem verpletter.

Een vreemde bittere smaak komt vrij en ik voel hoe de inhoud van de sprinkhaan zich vermengd met zijn pootjes en vleugeltjes. Uit alle macht kauw ik het beest fijn en slik hem door. Langzaam glijdt hij langs mijn keel naar beneden. De gedachte dat hij nu in mijn maag zit, doet mij walgen. Als ik met mijn tong door mijn mond ga, voel ik nog een achtergebleven pootje tussen mijn kies zitten. De bittere nasmaak blijft in mijn mond hangen en ik probeer het weg te spoelen met water.

Na deze worsteling sla ik mijn ogen op en zie zeven paar starende ogen. De één kijkt vol trots en bewondering, maar ik ontmoet ook onbegrip en verbazing, zelfs een vleugje spot en minachting. De eerste sprinkhaan is opgegeten, nog 19 te gaan.”

Angst voor eten

Moesten jullie griezelen toen jullie dit lazen? Ik voelde bijna de pootjes tegen mijn lippen toen ik probeerde om dit zo levendig mogelijk te omschrijven. Nee, ik heb gelukkig géén sprinkhanen gegeten! En ik kan mij ook niet voorstellen dat ik dit ooit zal gaan doen! Ik ben blij dat ik hier vrij in ben. Mijn zoon is echter niet meer vrij in zijn voedingskeuze sinds hij is gestart met zijn behandeling bij de eetkliniek.

Ik heb geprobeerd mij in te leven in de gevoelens van mijn zoon en kwam naar aanleiding van zijn omschrijving op bovenstaande vergelijking. Hij heeft ons iets van zijn angst laten zien en ik wilde dit graag op jullie overbrengen. Ik hoop dat er hierdoor meer begrip komt voor de angst, die een kind met autisme, kan hebben voor eten. Voor mijn zoon is een bord vol aardappels, groenten en vlees hetzelfde als voor mij een bord vol levende sprinkhanen. Avond na avond moet hij deze kwelling ondergaan.

 

Behandeling

Het is inmiddels tien weken geleden dat Benjamin zijn behandeling in de eetkliniek heeft afgerond. Nog steeds is het elke avond moeilijk voor hem om met ons mee te eten. In de afgelopen maanden zijn er momenten geweest dat de moed ons in de schoenen zonk. Momenten dat wij ons hebben afgevraagd of de behandeling in de kliniek wel effect heeft gehad. Ook waren wij teleurgesteld over de duur van de behandeling. We hadden hem tenslotte opgegeven voor een 24-uurs opname, die negen maanden zou gaan duren. Ruim een jaar stond hij voor deze therapie op de wachtlijst. Toen het eindelijk zo ver was kregen wij te horen dat ze een nieuw soort therapie met hem zouden gaan doen. Deze therapie, overgewaaid vanuit het buitenland, zou maar vier weken duren en ambulant zijn.

 

De effecten

Na vier weken te zijn behandeld zat hij helaas nog maar op een kwart van het verwachtte resultaat. Na jaren alleen te hebben gestreden, waren wij als ouders, opgelucht dat professionals het van ons over hadden genomen. Wat waren wij teleurgesteld toen bleek dat wij het na vier weken alweer zelf moesten doen. Wij hoopten na de behandeling een jongen thuis te krijgen die alles kon en wilde eten, de werkelijkheid was anders. Het voelde alsof hij in het diepe werd gegooid, terwijl hij nog maar net op zwemles zat.

Hij heeft echter wél veel gehad aan zijn tijd in de kliniek. Zij hebben hem geleerd om zijn angst te overwinnen, zodat hij iets nieuws durfde te proeven. Hij leerde door middel van ademhalingstechnieken zijn angst onder controle te houden. In plaats van een paniekaanval te krijgen, leerde hij om zijn aandacht ergens anders op te richten, zodat hij zich niet zou focussen op hetgeen hij in zijn mond had. Ondanks onze teleurstelling, over de duur van de  behandeling, zijn wij zeer blij met de stappen die hij daar heeft gemaakt.

 

Trots!

We zijn een paar weken geleden op vakantie naar Frankrijk geweest. Ik was bang dat hij tijdens onze vakantie een terugval zou krijgen, maar gelukkig is dit niet gebeurd. Ondanks het “vreemde” eten heeft hij elke avond met ons meegegeten! Dat klinkt makkelijker dan het was. Houdt het sprinkhanen voorbeeld maar even in gedachten, maar hij heeft enorm zijn best gedaan. We zijn bijzonder trots op hem!

Het mooiste was het moment dat wij naar een pizzeria gingen met ons gezin. Voor het eerst in zijn leven kon Benjamin een pizza bestellen en gezellig met ons mee eten. Geen mandje met stokbroden of een kale pizzabodem voor hem, maar een echte pizza! Een geweldig moment!

 

Meer lezen van Rita

Lees ook de andere blogs van Rita over het verhaal van haar zoon.

Introductie Rita Maris
Hoe het begon! (deel 1)
Naar de dokter… (deel 2)
Chronisch ondervoed (deel 3)
Opgenomen in een eetkliniek (deel 4)

 

Rita schreef ook 2 boeken:

Ook interessant: 5 tips van kookpedagoog Karen den Dekker en autisme en avondeten.

 

Heeft jouw kind ook moeite met eten? Laat jouw vraag of verhaal dan achter in een berichtje. Samen zorgen we voor meer begrip voor autisme!

 

WhatsApp Coaching voor persoonlijke vragen!

Heb je na het lezen van de informatie op de website nog een persoonlijke vraag? Ik (Jonneke Koekhoven) maak graag tijd om samen dieper in te gaan op een situatie. Kijk voor meer informatie op de pagina over WhatsApp Coaching!

KOEKIE Autisme BegeleidingHoe gaat het nu, na een behandeling in kliniek Seyscentra? Rita Maris

Join the conversation

* Checkbox GDPR is verplicht

*

Ik ga akkoord met het privacybeleid van KOEKIE Autisme Begeleiding